Na pewno musimy ograniczać działalność placówek słabych. Ale to łatwo powiedzieć, a dużo trudniej rozsądnie zrealizować. Musimy pamiętać, że nauka pełni wiele funkcji. Funkcja odkrywania nowego i aspirowanie do uznania międzynarodowego jest ważna i powinna być pierwszoplanowa, ale w polskich warunkach powinniśmy mieć świadomość, że prowadzenie badań służy np. także poprawie jakości nauczania. Jeśli jakiś wydział w uczelni wypada relatywnie słabo, to dla mnie nie jest wcale oczywiste, że nie powinien on dostać ani grosza na badania naukowe i takich badań nie prowadzić. Myślę, że pewien poziom badań powinien być zapewniony. Jeśli uznajemy, że dana uczelnia ma istnieć, to całkowite odcięcie pieniędzy na badania byłoby decyzją o fatalnych konsekwencjach.

Z prof. dr. hab. inż. Michałem Kleiberem, prezesem Polskiej Akademii Nauk, rozmawia Andrzej Świć – str. 22-25

Przyglądając się uniwersytetom, które osiągają najlepsze wyniki w międzynarodowych rankingach, można pokusić się o uogólnienie: dobre uniwersytety zachowują daleko posuniętą autonomię wewnętrzną oraz działają w środowisku zewnętrznym, które zmusza je do samodzielnego pozyskiwania funduszy na naukę i dydaktykę. Pakiet sześciu ustaw dotyczących nauki, który wszedł w życie od 1 października 2010, a szczególnie stworzenie Narodowego Centrum Nauki (NCN), wspomagać będzie konkurencyjny system pozyskiwania funduszy na naukę. Pod warunkiem, że znajdą się dodatkowe poważne środki finansowe. Obecna nowelizacja ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym wspomagać będzie autonomię uczelni. Niestety żadne z tych rozwiązań w sposób systemowy nie zmienia zasad finansowania dydaktyki w szkolnictwie wyższym.

Prof. dr hab. Maciej Żylicz, prezes Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, analizuje niektóre zapisy „Prawa o szkolnictwie wyższym” i ustawy o stopniach i tytule naukowym – 26-27

Prof. Stanisław Kowalik, prorektor Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu (...) taką wystawia Edwardowi Gorzelańczykowi rekomendację: – Działalność naukową prof. Gorzelańczyka wysoko cenię, jego artykuły były publikowane w wielu czasopismach naukowych, dobrze punktowanych. Nie potrafię podać liczb, sądzę jednak, że jeśli chodzi o wycenę punktową dorobku naukowego, to jest prof. Gorzelańczyk jednym z najlepszych dostarczycieli punktów na Wydziale. Poza tym potrafi dobrze przygotowywać projekty badawcze, gdyż uzyskał już kilka grantów na badania. (...) Tkwi w nim pasja badacza, dociekliwość poznawcza, a to znamionuje coś, co w nauce jest ważne.

Przypadek, który pokazuje, jak trudna jest sytuacja indywidualistów i pionierów w polskiej nauce, opisuje Janina Słomińska – str. 40-42

Z dotychczasowych doświadczeń wynika, że na liście kierunków zamawianych znajdują się takie, których absolwenci mają problemy ze znalezieniem zatrudnienia na rynku pracy. Przytoczone prognozy (z roku 2007) można już zweryfikować stanem obecnym i należy dokonać zmian odzwierciedlających rzeczywiste potrzeby. W przekonaniu KRPUT kierunki studiów, które należy objąć programem pomocowym, to: 1) mechanika i budowa maszyn, 2) mechatronika, 3) energetyka, 4) budownictwo/inżynieria środowiska, 5) elektrotechnika, 6) informatyka, 7) technologia żywności i żywienia człowieka, 8) elektronika i telekomunikacja, 9) inżynieria materiałowa/metalurgia, 10) geodezja i kartografia/górnictwo, 11) inżynieria chemiczna i procesowa/technologia chemiczna oraz 12) fizyka techniczna. Kierunki te nie powinny być wspomagane równomiernie, lecz w zależności od wielkości „deficytu inżynierów” na rynku pracy – poparte profesjonalnymi badaniami.

Dr hab. inż. Witold Biedunkiewicz, prof. UZ, proponuje zmiany w ministerialnym programie wspierającym rozwój wykwalifikowanych kadr inżynierskich – str. 47-49

„Forum Akademickie” jest finansowane w ramach umowy 933/P-DUN/2017 ze środków Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego na działalność upowszechniającą naukę.