Jak być wiarygodnym?

Jak połączyć dobre rzemiosło ze sztuką w procesie tworzenia pracy naukowej? Profesor Krystyna Duraj-Nowakowa napisała niezwykle wyczerpującą pracę, która może zainteresować zarówno nauczycieli, studentów, jak i wykładowców, a także osoby, które są po prostu zainteresowane pisaniem tekstów na różne tematy. Autorka nie tylko rzetelnie, sprawnie, lecz także w interesujący dla czytelnika sposób posługuje się językiem. Jej styl jest zajmujący, przede wszystkim inspiruje odbiorcę do przemyśleń. Publikacja doświadczonego wykładowcy, teoretyka i praktyka budzi szacunek, a zarazem – jak każda dobra książka – nie zamyka pola dyskusji, lecz je rozwija. Uszczegółowiony spis rzeczy pomaga czytelnikowi w dokonaniu wyboru, jakie fragmenty tekstu warto, być może, przeczytać ponownie. Na przykład w kontekście własnej pracy zawodowej lub swoich zainteresowań.

Jedyna wątpliwość, jaka może się pojawić po przeczytaniu całej publikacji, dotyczy jej objętości. Porządek refleksji, językowa przejrzystość tekstu budzi szacunek czytelnika. Jednakże pojawia się pytanie związane z obecnym zaangażowaniem zdecydowanej większości odbiorców słowa pisanego. Czy tak obszerna książka zostanie dokładnie przeczytana przez potencjalnego czytelnika? Wykładowcy, nauczyciele, dziennikarze na pewno docenią fachową i wszechstronną publikację i twórczo skorzystają z rad autorki. Jednak czy młodszym adresatom, którzy mogliby chyba najbardziej zyskać dzięki uważnej lekturze Pisarstwa naukowego , wystarczy determinacji, zaangażowania, aby dokładnie przeczytać tak bogaty tekst? Współcześnie kryzys czytelnictwa dotyczy również studentów, ale być może powyższe obawy da się oddalić, wskazując kolejne zalety niniejszej książki.

Kompozycja pracy jest bardzo klarowna, dzięki tematyce rozdziałów oraz wyodrębnionym, zatytułowanym fragmentom, każdy – przy odrobinie dobrej woli – będzie mógł znaleźć najważniejszą i najciekawszą dla siebie część tekstu. Do takich bowiem książek, jak publikacja prof. Duraj-Nowakowej, warto powracać często, przygotowując się do napisania kolejnych partii własnych artykułów czy prac obszerniejszych. Od samego początku lektury Pisarstwa naukowego odbiorca zyskuje pewność, iż przekazane refleksje, rady są wiarygodne, optymalne i sprawdzają się w praktyce twórczej. Czytelny przekaz jest potwierdzeniem faktu, że autorka bynajmniej nie zajmuje się sztuką dla sztuki ani nie pisze książki dla siebie, tudzież dla wąskiego grona wtajemniczonych. Poziom i komunikatywność stylu pisarstwa świadczy o tym, że to fachowiec, autorytet w swojej dziedzinie chce nas zainspirować nie tylko do przemyśleń, ale przede wszystkim do racjonalnego, a zarazem kreatywnego posługiwania się słowem pisanym.

Jak zatem zachować złoty środek, czyli być wiarygodnym, przekonującym jako autor oraz posługiwać się ciekawym, przejrzystym językiem? Co zrobić, żeby nasz tekst, niezależnie od przewidywanej i wymaganej objętości, był zajmujący, dla potencjalnie każdego odbiorcy? Krystyna Duraj-Nowakowa wskazuje na wartość tradycji badawczych, akcentuje różnorodność form opracowań naukowych oraz ich komunikatywność. Wskazuje, iż pisarstwo naukowe należy „modernizować i rozwijać w odpowiedzi na nowe zapotrzebowania na skali między rzemiosłem a sztuką pisania, między indywidualnością osobowości pisarza a czytelnika”.

Agnieszka Palicka

Krystyna DURAJ-NOWAKOWA, Pisarstwo naukowe. Między rzemiosłem a sztuką , Oficyna Wydawnicza „Humanitas”, Wyższa Szkoła Humanitas, Sosnowiec 2014.