Apetyt na literaturę Cóż użyteczniejszego możemy uczynić mistrzowi niż pokazać, że kontynuujemy jego dzieło, podzielamy jego zainteresowania, typ wrażliwości czy wolę kontynuacji problematyki przez niego podjętej? Opracowaniami prozy polskiej XX i XXI wieku, w nawiązaniu do dorobku Jerzego Jarzębskiego, dowiedli tego autorzy, których artykuły złożyły się na szczególną monografię. Sam tytuł wskazuje na więź z książką krakowskiego literaturoznawcy z 1997 roku Apetyt na przemianę , w którym zaświadczone zostało przekonanie, że wraz ze zmianami ustrojowymi oczekujemy na nową literaturę. Liczni autorzy ponawiają wyraziste i nośne formuły Jarzębskiego, których on pierwotnie użył w tytułach swoich znakomitych książek. Przypomnijmy „grę w Gombrowicza” „podglądanie Gombrowicza”, „powieść jako autokreację”, „w Polsce, czyli wszędzie”, „pożegnanie z emigracją”, „Prowincja Centrum”. Wymienione określenia są jak znaki nawigacyjne w najnowszej historii badań literaturoznawczych. Kompozycję tomu wyznaczyły obszary prozy, którą czyta od ponad pół wieku Jerzy Jarzębski. Literaturoznawcy doskonale wiedzą, że profesor z Uniwersytetu Jagiellońskiego jest interpretatorem i edytorem twórczości Witolda Gombrowicza i Stanisława Lema, a ponadto bada od kilku dekad opowiadania Brunona Schulza, śledzi zagadnienia literatury kresowej i prozy najnowszej, kwestie autobiograficzne oraz teatralne. Współautorami tomu są przedstawiciele aktywnych pokoleń znawców literatury z Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także z niektórych ośrodków polskich i zagranicznych. Maria Delaperriere, zestawiając źródła autokreacji Thomasa Manna i Brunona Schulza, odsłania u tego drugiego „zdolność samo-się-tworzenia”. Anna Czabanowska-Wróbel (nie bez inspiracji posthumanistycznej) zajmuje się drobiazgowo opowiadaniem Schulza Nemrod jako „zagadką życia”. Pisarz ten według Wojciecha Ligęzy w sposób niepowtarzalny zgłębia tajemnice i rodzaje gniewu. Marek Tomaszewski przypomina o zależnościach i zbieżnościach poszukiwań artystyczno-plastycznych z pisarskimi Schulza. Rilkeańskie powinowactwa z nim odkrywa i komentuje Magdalena Popiel. W części o Gombrowiczu Łukasz Tischner i Ewa Graczyk pochylają się nad jego mało znaną powieścią Opętani . Stefan Chwin, zgodnie ze swoimi zainteresowaniami, na podstawie Ślubu opisuje „Gombrowiczowski reizm”. Martę Wykę zajmują możliwe odczytania dziwnego dziennika autora Kosmosu pt. Kronos . Dalibor Blažin śledzi korespondencję Gombrowicza ze Zdravkiem Maliciem. Małgorzata Smorąg-Goldberg pokazuje na przykładzie Vence, że dla naszego wielkiego pisarza „obszar znaczenia” wpisywał się w „konkretne terytorium”. W części traktującej o Lemie Jakub Momro rozważa kwestie ontologiczne, Dorota Wojda Lemowską „apokryficzność”. Stanisław Bereś przedstawia twórcę Solaris jako gawędziarza. Anna Saignes zaskakuje, zastanawiając się nad tym, co łączy Lema z Michelem Houellebekiem. Ostatnia część tomu (ze zrozumiałych powodów) jest najmniej spójna. Anna Łebkowska odpowiada na pytanie: „Co nowego w «teatrze mowy»?”. Aleksander Fiut szkicuje obecność doświadczeń historycznych w prozie najnowszej. Przemysław Czapliński prześwietla na nowo literacką historię Kresów. W zwierciadle prozy ostatniego 30-lecia Hanna Gosk ogląda III Rzeczpospolitą, a Sławomir Buryła „obraz hitlerowca”. Eugenia Prokop-Janiec w kontekście „warszawskich narracji kryminalnych” rozpatruje Króla Szczepana Twardocha. Małgorzata Sugiera próbuje przyjrzeć się „(auto)biografiom” mniejszości seksualnych. Urszula Glensk pozostaje w kręgu autobiografizmu, zajmując się Historią jednego życia Ludwika Hirszfelda. Dzięki uczczeniu siedemdziesięciolecia Jerzego Jarzębskiego powstał tom stosunkowo zwarty, co rzadko zdarza się w wydawnictwach jubileuszowych. Dorobek Profesora nabrał „nowej aktualności”.