W nawiązaniu do artykułu red. Marka Wrońskiego Dyskrecja zamiast sprawiedliwości (FA 9/2018, s. 58-60) chciałabym oświadczyć, że zarówno moje artykuły, wymienione w piśmie pani dr Lewickiej do prorektora UMK z 1 grudnia 2017 r. (pismo faktycznie złożono dwa miesiące później), jak i moja praca habilitacyjna, nigdy nie miały charakteru współautorskiego i są moim osobistym dokonaniem.

Badania w zakresie kitabistyki (w tym terminologii pochodzenia arabskiego) prowadzę od połowy lat 90. Zaowocowały one szeregiem publikacji i pracą doktorską (2001 r.), w której ustaliłam etymologię ponad 1200 zapożyczeń z języka arabskiego do polszczyzny. Ponadto analizie poddałam wyrazy pochodzenia tureckiego i perskiego. Tylko część doktoratu została opublikowana w formie monografii w 2004 r. W doktoracie posłużyłam się metodologią, wykorzystywaną przeze mnie także w kolejnych artykułach i w rozprawie habilitacyjnej. Jest to klasyczna metodologia stosowana w językoznawstwie diachronicznym i synchronicznym.

Rezultatem podjętych przeze mnie prac było również opracowanie międzynarodowego projektu, związanego z badaniami nad islamem w Europie, w tym nad piśmiennictwem Tatarów litewsko-polskich i przekładami Koranu na język polski: Koran w Europie , w ramach Seventh Research Framework Programme (2007).

Prace nad monografią habilitacyjną Przekład terminologii religijnej islamu w polskich tłumaczeniach Koranu na tle biblijnej tradycji translatorycznej , na podstawie której w 2014 r. uzyskałam tytuł doktora habilitowanego, prowadziłam samodzielnie i systematycznie w latach 2005-2012, a poprzedzał ją etap zbierania materiału leksykalnego. Należy nadmienić, że trzy czwarte pracy dotyczy piśmiennictwa Tatarów Wielkiego Księstwa Litewskiego, a terminy arabskie obecne w tym piśmiennictwie były przeze mnie opracowane już w doktoracie. Zatem sposób pracy, metodologia i ustalenia merytoryczne w odniesieniu do materiału arabskojęzycznego są kontynuacją badań prowadzonych od połowy lat 90.

Kompetencje w zakresie języka arabskiego zdobywałam podczas kursu prowadzonego na Wydziale Filologicznym UMK w latach 1998-2001 przez Irakijczyka, dr. Shakira Kitaba. Natomiast w latach 2014-2017 uczestniczyłam w zajęciach z praktycznej nauki języka arabskiego, prowadzonych przez Pracownię Języka i Kultury Arabskiej na Wydziale Filologicznym UMK, uzyskując stopień znajomości Modern Standard Arabic na poziomie B2. Ponadto jako językoznawca korzystam w swojej pracy naukowej ze słowników języka polskiego i ze słowników języków obcych – historycznych i współczesnych – oraz z przekładów interlinearnych Biblii i Koranu na język polski. Na ich podstawie – w analogiczny sposób – opracowałam na potrzeby pracy habilitacyjnej terminy z greki i języka hebrajskiego.

Panią dr Lewicką (wówczas mgr) poznałam dopiero w roku 2009 przy okazji organizowania przeze mnie międzynarodowej konferencji tatarystycznej poświęconej Maciejowi Musie Konopackiemu pt. Tatarzy Wielkiego Księstwa Litewskiego w języku, kulturze i historii . Do 2013 r., tj. do podjęcia prac w projekcie „Tefsir”, dr Lewicka nie prowadziła żadnych badań z zakresu kitabistyki oraz nie miała żadnej wiedzy na temat metodologii stosowanej w teolingwistyce. Nie korzystała też z żadnych prac, na których opieram swoje badania i wnioski z dziedziny translatologii. Natomiast kilka razy konsultowałam się z dr Lewicką w zakresie języka arabskiego.

Wysuwane przez p. Magdalenę Lewicką zarzuty wobec jakoby „niesamodzielności” moich prac badawczych i monografii habilitacyjnej są nieprawdziwe, nie mają pokrycia w faktach i naruszają moje dobra osobiste.