Z dużą przyjemnością wspominam cały okres mojej działalności na forum Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich. KRASP współpracuje ściśle z wieloma podmiotami, gromadzi wokół siebie liczną grupę uczelni publicznych i niepublicznych, akademickich i zawodowych. Stara się reprezentować interesy całej społeczności akademickiej, a jest to zadanie prawie niemożliwe do zrealizowania. Każda konferencja uczelni branżowych, należąca do KRASP czy z nią zrzeszona, reprezentuje nieco inne interesy związane z różnorodną misją, ma nieco inną strategię, zależną od uwarunkowań zewnętrznych i roli, jaką przyszło jej pełnić w środowisku lokalnym, krajowym czy międzynarodowym.

Ale właśnie dlatego okres, w którym pełniłam funkcję przewodniczącej KRASP, był tak dla mnie fascynujący. Wyjście poza problemy własnej uczelni, uświadomienie sobie, że są jeszcze inni, którzy też starają się realizować swe zadania najlepiej, jak to możliwe w naszej rzeczywistości, jest wartością samą w sobie. Funkcja rektora jest tak absorbująca, że często brakuje już czasu, aby rozejrzeć się wokół siebie. KRASP zmusza do szerszego spojrzenia na problemy społeczności akademickiej i nie tylko. Pokazuje, że wiele spraw możemy załatwiać wspólnie, dzielić się doświadczeniami, że stajemy się bardziej skuteczni. Potrafimy we współpracy z Fundacją Rektorów Polskich proponować konkretne zmiany w systemie szkolnictwa wyższego, przygotować wieloletnią strategię rozwoju.

Cztery lata pełnienia przeze mnie funkcji przewodniczącej KRASP to okres bardzo intensywnego życia zawodowego. Wiele spotkań i wizyt na różnych szczeblach krajowych i międzynarodowych, wiele dyskusji. Nie było łatwo. Często poczucie sukcesu mieszało się z poczuciem porażki. Trudno było o kompromis pomiędzy sprzecznymi interesami. Co pozostało? Satysfakcja, przyjaźnie i wiele, wiele wspaniałych wspomnień. A także wiara w to, że razem znaczymy więcej.