Naprawa czaszki

Na polimerowo-ceramicznym, biodegenerowalnym rusztowaniu na bazie własnych komórek kostnych leczonego odbudowuje się tkanka kostna. Rusztowanie z czasem zanika. Pozostaje zregenerowana kość czaszki. Tak ma działać bioimplant, tworzony przez konsorcjum czterech uczelni, którego prace koordynują specjaliści z Wydziału Inżynierii Materiałowej Politechniki Warszawskiej.

Głównym celem projektu jest opracowanie bioimplantów, które wspomagają regenerację ubytków tkanek kostnych. Powstają one w wyniku usuwania nowotworu, a ich wypełnienie wymaga pobrania kości z nogi pacjenta. Często nie można wyciąć wystarczająco dużego fragmentu kości i pacjent zostaje trwale okaleczony. Bioimplant ma być przygotowany „na miarę” dla każdej osoby poddającej się leczeniu oraz wprowadzony za pomocą komputerowego systemu prowadzenia operacji. Rusztowanie implantu musi być niezwykle wytrzymałe. Do jego budowy użyto biodegradowalnego kompozytu polimerowo–ceramicznego. Wypełnienie stanowią wyizolowane i namnożone komórki kościotwórcze. Stopniowo wytworzy się kość o właściwym kształcie. Jednocześnie implant będzie ulegał biodegradacji i zniknie, gdy kość będzie już w pełni uformowana.

Ważnym założeniem projektu jest efekt końcowy, który podsumowuje prace wszystkich jednostek biorących udział w badaniach. Nad metodą leczenia onkologicznego pracują naukowcy z Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie oraz Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Politechnika Wrocławska odpowiada za programowanie systemu nawigacji do wszczepiania bioimplantu. Wynikiem działań grupy uczonych będą metody leczenia onkologicznych ubytków kostnych. Podstawą tego procesu jest bioimplant dostosowany do indywidualnych potrzeb każdego pacjenta.

Projekt BIO–IMPLANT realizowany jest w latach 2009-2013 przez konsorcjum czterech ośrodków naukowych w ramach PO Innowacyjna Gospodarka. Jego całkowity koszt to prawie 38 mln zł. Prace koordynuje Politechnika Warszawska. Otrzymane efekty mają nie tylko zrewolucjonizować metody leczenia onkologicznych ubytków kostnych w okolicy twarzoczaszki człowieka, ale również rozpocząć nowy rozdział w dziedzinie inżynierii tkankowej.